Wat is de oplossing voor slechte hechting van TPR-materialen?

Slechte hechting is een veelvoorkomend probleem bij de praktische toepassing vanTPR-materialen. Of het nu gaat om het lamineren van TPR met substraten zoals metaal en plastic, of het verbinden tussen TPR-lagen onderling, onvoldoende hechting kan gemakkelijk leiden tot delaminatie, loslaten en falen van de afdichting, wat een directe invloed heeft op de prestaties en levensduur van het product. Hechting is met name van cruciaal belang voor omgevormde producten, afdichtingen en speelgoedonderdelen, waar het de productkwaliteit bepaalt. Daarom vereist het aanpakken van slechte TPR-adhesie gerichte optimalisatie-inspanningen die zich richten op de aard, het proces en de interfacebehandeling van het materiaal. De redacteuren van Huizhou Zhongsuwang bieden de volgende specifieke oplossingen:

1. Optimalisatie van de TPR-materiaalformule

De samenstelling van TPR-materialen heeft een directe invloed op de hechting, en formuleaanpassingen kunnen worden gebruikt om de hechting te verbeteren. Ten eerste kan het aandeel polaire componenten in het materiaal op passende wijze worden vergroot. Er kan bijvoorbeeld een kleine hoeveelheid polaire hars worden toegevoegd aan een niet-polair TPR-systeem om de compatibiliteit met polaire substraten te verbeteren en op zijn beurt de intermoleculaire krachten te vergroten. Ten tweede moet de hoeveelheid weekmaker worden gecontroleerd. Overmatige weekmaker kan gemakkelijk naar het oppervlak van het materiaal migreren, waardoor een zwakke grenslaag wordt gevormd en de hechting wordt verminderd. Afhankelijk van de lijmvereisten moet de hoeveelheid worden verminderd of moet een weekmaker met lage migratie worden gekozen. Bovendien kunnen gespecialiseerde adhesiepromotors, zoals specifieke typen silaankoppelingsmiddelen en maleïnezuuranhydridetransplantaten, worden toegevoegd. Deze middelen kunnen een chemische binding vormen op het grensvlak tussen de TPR en het hechtmiddel, waardoor de hechtsterkte aanzienlijk wordt verbeterd.

Ten tweede: verbeter de toestand van het lijmoppervlak

De reinheid en ruwheid van het hechtoppervlak hebben rechtstreeks invloed op de hechting van de lijmTPR-materiaal. De eerste stap is het grondig verwijderen van onzuiverheden op het oppervlak, zoals olie, stof en lossingsmiddel. Afvegen met alcohol, plasmareiniging of alkalische reiniging kunnen worden gebruikt om ervoor te zorgen dat het oppervlak vrij is van verontreinigingen die de hechting kunnen belemmeren. De tweede stap is het opruwen van het oppervlak van het hechtmiddel, bijvoorbeeld door schuren of stralen om de oppervlaktetextuur te vergroten. Dit vergroot het contactoppervlak tussen de TPR en het hechtmiddel en verbetert de mechanische hechting. Voor hechtingen met een lage polariteit, zoals plastic of metaal, kunnen oppervlakteactiveringsbehandelingen zoals plasmabombardement of chemisch etsen worden uitgevoerd om de polariteit en activiteit van het oppervlak te vergroten, waardoor de binding met de TPR wordt bevorderd.

Ten derde: aanpassing van de procesparameters voor het vormen en lijmen

Rationele procesomstandigheden zijn cruciaal voor de hechtsterkte. Tijdens spuitgiet-, extrusie- en andere vormprocessen moeten de temperatuurparameters zorgvuldig worden gecontroleerd om ervoor te zorgen dat de TPR zich in een optimale gesmolten toestand bevindt. Een te lage temperatuur zal resulteren in een slechte vloeibaarheid van TPR, waardoor het hechtingsoppervlak niet volledig kan worden bevochtigd. Een te hoge temperatuur kan de TPR aantasten, waardoor de hechtende eigenschappen afnemen. Tegelijkertijd is het belangrijk om de druk en de houdtijd te optimaliseren. Verhoog de vormdruk op passende wijze en verleng de houdtijd om een ​​goede pasvorm tussen de TPR en het hechtmiddel te garanderen en de tussenruimtes tot een minimum te beperken. Als een secundair vormproces (zoals TPR-overmolding) wordt gebruikt, zorg er dan voor dat het hechtmiddel wordt voorverwarmd tot een geschikte temperatuur om aanzienlijke temperatuurverschillen te voorkomen die tot een zwakke interface kunnen leiden.

Ten vierde: selecteer de juiste hulpverbindingsmethoden

Wanneer aanpassingen aan de fundering beperkt succes hebben, kunnen aanvullende hechtingsmethoden worden gebruikt om de hechting te verbeteren. Voor het verlijmen van TPR op metaal of harde kunststoffen kunnen gespecialiseerde lijmen, zoals polyurethaan of neopreen, worden gebruikt. Zorg voor een goede compatibiliteit tussen de lijm en zowel de TPR als het hechtmiddel, waarbij u tijdens het aanbrengen een uniforme dikte behoudt om luchtbellen te voorkomen. Als de productstructuur het toelaat, kunnen mechanische vergrendelingsstructuren worden ontworpen, zoals verzonken groeven of verhoogde punten op het hechtoppervlak waarin de TPR tijdens het gieten wordt ingebed. Dit verbetert de stabiliteit door zowel mechanische aangrijping als materiaalbinding. Bovendien kan bij sommige toepassingen heetpersen worden toegepast. Het synergetische effect van specifieke temperatuur en druk bevordert de moleculaire diffusie op het grensvlak tussen de TPR en het hechtmiddel, waardoor de hechtsterkte wordt verbeterd.

Samenvattend vereist het aanpakken van slechte TPR-hechting een alomvattende aanpak op basis van materiaaleigenschappen, productvereisten en procesomstandigheden. Versterk de hechtingsbasis door formulering, elimineer grensvlakbarrières door oppervlaktebehandeling en verbeter de hechting door procesoptimalisatie. Een verdere verbetering van de stabiliteit kan indien nodig worden bereikt door middel van aanvullende methoden. Bij daadwerkelijk gebruik wordt aanbevolen om eerst de effectiviteit van het aanpassingsplan te verifiëren door middel van testen in kleine batches, en het vervolgens geleidelijk te bevorderen naar massaproductie. Dit kan er niet alleen voor zorgen dat de hechtsterkte aan de normen voldoet, maar ook kostenverspilling voorkomen en er uiteindelijk voor zorgen dat het product aan de gebruikseisen voldoet.